I Am Nothing But Emotion, No Human Being, No Son, Never Again Son
CD/LP, Blue Soldier Records/Pocket Records/Pastel Music/Love Da Records/Gold Typhoon Music, 2010
back Als je de biografie leest die zit bij Maximilian Heckers nieuwste cd I Am Nothing But Emotion, No Human Being, No Son, Never Again Son, krijg je al snel het idee dat Heckers leven sinds het verschijnen van zijn vorige cd One Day niet zijn beste tijd was. Misschien zelfs wel dat we bijna van geluk mogen spreken dat dit voormalige fotomodel uit Berlijn überhaupt nog muziek maakt, want uit alles wat er geschreven wordt spreekt een afkeer van hoe hij in zijn muziek stond. De slechte periode sluit hij gelukkig wel goed af met deze zesde cd. Het mooie is dat hij nu precies dat doet wat ik hem verzocht te gaan doen na het beluisteren van zijn vorige cd. Deze nieuwe is veel puurder, minder rock, maar vooral ook veel minder gezoet en overgeproduceerd. Het album is veel evenwichtiger. Wat ik wel prettig vind is dat het glazuur er in ieder geval niet meer door van mijn tanden springt. Bijna alle opnamen zijn dan ook first takes die Hecker thuis in Berlijn opnam. Als je goed luistert hoor je af en toe zelfs wat omgevingsruis van zijn woonplaats. En ik meen ook kleine, maar absoluut niet storende, missers die hij af en toe maakte bij het inspelen te horen. Het minder mierzoete karakter van zijn songs doet Hecker goed. Natuurlijk blijft zijn zang lijzig en vol weltschmerz. Maar in een song als “Glaslights” werkt dat in combinatie met de sobere begeleiding van zijn piano uitstekend. En dat hij dan soms (in “Grandiosity” bijvoorbeeld) de zoete synths er nog bij pakt, dat kun je nu wel hebben. Want de overdaad van eerdere albums is verdwenen. Het klinkt dan misschien lullig om te zeggen, maar het wak waar Hecker in weg gezakt was, is voor ons als luisteraars een zegen geweest.